Suplement

Szukam dojrzałych drżeń
I dni niezwykle jasnych.
Radosnych losu tchnień,
Z zagubień wyjścia jaskiń

A może jeszcze nie mówić
Słów nowych, z emocji gorących
I nie dać się sercu obudzić,
Odwrócić się tyłem do słońca?

Czy kwiat, który nagle zakwita
Tysiącem mieniąc się kolorów,
Przeczuwa, że może zachwycać,
Choć zwiędnie z nadejściem wieczoru?

When I am walking
With the sunshine on my shoulder,
When I am looking for a friend
Who has gone away

Spoglądasz za siebie –
Niczego nie widzisz.
Przed tobą mrok
I życia gęsta dżungla.

Poznałem kiedyś Boga waszego,
Jak stał obojętny,
Z rękami w kieszeni,
Gdy jego świat na krzyżu umierał

Z wielkim mozołem,
Sapiąc i charcząc,
Wdrapałem się wreszcie
Na tę wielką górę

Słów twoich erotyzm całym ciałem słyszę
I tonę w twych oczu głębokim błękicie.
W półmroku szeptem tak uciszasz ciszę,
Że w niej dudni z hukiem serca mego bicie

Uwielbiam istnieć w twoich oczach:
Ten czar i blask chwil nieuchwytnych,
Półsen wtulony w jasne włosy,
Wśród pieszczot zapach róż błękitnych

Stoimy przed wami nadzy aż do granic,
Żebrzący łaski na przedmieściach świata
Zgiętymi kolanami dysponując ledwie,
Jak zawsze mali – krzyczymy najgłośniej

Trwaj chwilo szczęśliwa, lecz jakże niedługa,
Zwijana mozolnie w pamięci pergamin
Z maleńkich karteczek zbieranych latami –
Bo jesteś jedyna i nie przyjdzie druga

Wciąż bólem jestem tylko i dreszczem,
Zagubionym i nagim spojrzeniem.
Czy moim aniołem, czy szatanem jesteś?
Straconym, choć ciągłym jeszcze pragnieniem?

Stąpa po słowach bosymi stopami,
Odległym uśmiechem skrywając uczucia.
W blask zapatrzony swoich złudnych marzeń
Na później odkłada zwykłe oddychanie

Coś dziwnego niebywale jest w zdarzeniu.
Które właśnie przed oczyma mi się jawi,
Że w sytuacji ogromnego zagrożenia
Ja zwyczajnie, nieustannie chcę się bawić

Ty, który na rękach nosiłeś mnie swoich,
Gdy jeszcze, by chodzić byłam zbyt mała,
Dlaczego i dzisiaj przy mnie nie stoisz?
Dziś ja swoje ramię bym ci podała

Drżący dźwięk skrytego saksofonu
Drąży wysokiej ściany biel,
A za tym zimnym murem rozciągają się
Przyjazne twojej Ameryki dłonie

A dzisiaj w parku drzewo widziałem,
Co rosło samotnie na skraju alei.
Drzewo to było chyba dość stare,
Wygięte konary sięgały do ziemi

Przychodzą nagle, czasami przypadkiem,
Nawet zrządzeniem losu niechcianym,
Stanowiąc razem twór pomieszany,
Który zrozumieć wcale nie jest łatwo